Japanese engineers put a pair of googly eyes on a self-driving car

Een komisch paar googly-ogen op de voorkant van een zelfrijdende auto zou verkeersongevallen kunnen verminderen, suggereert een nieuwe studie.

Onderzoekers in Japan hebben een golfkar uitgerust met twee grote, op afstand bestuurbare robotogen, waardoor het lijkt op het geliefde kinder-tv-personage ‘Brum’.

In experimenten in virtual reality (VR) ontdekten ze dat voetgangers ‘veiligere of efficiëntere keuzes’ konden maken wanneer de ogen waren aangebracht dan wanneer ze dat niet waren.

Volgens de onderzoekers kijken voetgangers over het algemeen graag naar automobilisten om te weten dat ze hun aanwezigheid hebben geregistreerd.

Maar in een toekomst waar zelfrijdende auto’s gemeengoed zijn, zullen voetgangers dit niet kunnen doen omdat de bestuurdersstoel leeg zal zijn.

Daarom kan het kijken naar een zelfrijdende auto voetgangers helpen te beoordelen of ze de weg niet mogen oversteken, en zo potentiële verkeersongevallen voorkomen.

‘Er is onvoldoende onderzoek gedaan naar de interactie tussen zelfrijdende auto’s en de mensen om hen heen, zoals voetgangers’, zegt studieauteur professor Takeo Igarashi van de Universiteit van Tokio.

‘Dus we hebben meer onderzoek en inspanning nodig naar dergelijke interactie om de samenleving veiligheid en zekerheid te bieden met betrekking tot zelfrijdende auto’s.’

Als er in de toekomst ogen op zelfrijdende auto’s zouden zijn, zou de richting van de ogen moeten worden gesynchroniseerd met het zichtsysteem van de zelfrijdende auto.

Met andere woorden, als een voetganger de ogen zou zien die ernaar kijken, zou hij weten dat de zelfrijdende technologie ze heeft ‘gezien’ en geregistreerd.

Zelfrijdende auto’s gebruiken vaak camera’s en dieptegevoelige ‘LiDAR’-eenheden om de wereld om hen heen te herkennen.

Voor de studiewilden professor Igarashi en collega’s testen of het plaatsen van bewegende ogen op de kar van invloed zou zijn op risicovol gedrag – in dit geval, of mensen nog steeds de weg zouden oversteken voor een rijdende golfkar als ze haast hadden.

De golfkar was eigenlijk niet zelfrijdend, maar aangedreven door een van de onderzoekers. De voorruit was afgedekt om de indruk te wekken dat er geen bestuurder in zat.

Bovendien koos het team ervoor om experimenten in VR uit te voeren in plaats van in het echte leven, omdat het gevaarlijk zou zijn om vrijwilligers te vragen voor een bewegend voertuig te lopen.

In totaal hebben 18 Japanse deelnemers (negen vrouwen en negen mannen, in de leeftijd van 18-49 jaar) vier scenario’s meegemaakt in de VR-ervaring – twee wanneer de kar was uitgerust met ogen en twee wanneer dat niet het geval was.

Wanneer het voertuig was uitgerust met robotogen, keek het ofwel naar de voetganger (die hun aanwezigheid registreerde) of weg (ze registreerde ze niet).

Deelnemers beleefden de scenario’s meerdere keren in willekeurige volgorde en kregen telkens drie seconden de tijd om te beslissen of ze de weg voor de kar zouden oversteken of niet.

De onderzoekers registreerden hun keuzes en maten de ‘foutpercentages’ van hun beslissingen – dus hoe vaak ze ervoor kozen om te stoppen wanneer ze hadden kunnen oversteken en hoe vaak ze overstaken terwijl ze hadden moeten wachten.

Over het algemeen waren de deelnemers in staat om veiligere of efficiëntere keuzes te maken wanneer de ogen op de kar waren aangebracht, hoewel er een geslachtsverdeling in de resultaten was.

Mannelijke deelnemers namen veel gevaarlijke beslissingen over het oversteken van wegen (zoals ervoor kiezen om over te steken wanneer de auto niet stopte), maar deze fouten werden verminderd door de blik van de kar.

Er was echter niet veel verschil in veilige situaties voor mannen, zoals ervoor kiezen om over te steken wanneer de auto zou stoppen.

Aan de andere kant namen de vrouwelijke deelnemers inefficiëntere beslissingen (zoals ervoor kiezen om niet over te steken wanneer de auto van plan was te stoppen), maar deze fouten werden ook verminderd door de blik van de kar.

Er was echter niet veel verschil in onveilige situaties voor vrouwen, zoals ervoor kiezen om over te steken als de auto niet stopte.

‘De resultaten suggereerden een duidelijk verschil tussen geslachten, wat zeer verrassend en onverwacht was’, zei studieauteur Chia-Ming Chang.

‘Hoewel andere factoren, zoals leeftijd en achtergrond ook van invloed kunnen zijn op de reacties van de deelnemers, vinden we dit een belangrijk punt, omdat het laat zien dat verschillende weggebruikers verschillende gedragingen en behoeften kunnen hebben, die verschillende manieren van communiceren vereisen in onze toekomstige zelfrijdende auto. wereld.’

Wat betreft hoe de ogen de deelnemers lieten voelen, sommigen dachten dat ze schattig waren, terwijl anderen ze als griezelig of eng zagen.

Voor veel deelnemers, wanneer de ogen wegkeken, gaven ze aan dat ze het gevoel hadden dat de situatie gevaarlijker was, en toen de ogen naar hen keken, zeiden anderen dat ze zich veiliger voelden.

Het onderzoeksteam gaf toe dat deze studie wordt beperkt door het aantal deelnemers dat slechts één scenario speelt, en dat het mogelijk is dat mensen in VR andere keuzes maken dan in het echte leven.

Maar ogen op de voorkant van zelfrijdende auto’s kunnen uiteindelijk mensenlevens redden, beweren ze.

‘Als ogen daadwerkelijk kunnen bijdragen aan de veiligheid en het verminderen van verkeersongevallen, moeten we serieus overwegen om ze toe te voegen’, zegt Igarashi.

‘In de toekomst willen we automatische besturing ontwikkelen van de robotogen die zijn aangesloten op de zelfrijdende AI in plaats van handmatig te worden bestuurd, wat in verschillende situaties zou kunnen passen.’