EDWARD LUCAS: Russia faces brutal destruction in the event of nuclear war

Nu het verbluffende tegenoffensief van Oekraïne tegen de Russische strijdkrachten aan kracht wint, neemt ook de angst toe dat een steeds wanhopiger wordende Vladimir Poetin een nucleair Armageddon zal ontketenen.

De afgelopen dagen hebben de troepen van Kiev opmerkelijke winsten geboekt op twee fronten, door de verdediging van Moskou in de strategische regio Cherson binnen te dringen en de Russische bevoorradingslijnen te verbreken.

Het tij is gekeerd in deze zeven maanden durende oorlog. En dus, op de ‘afgrond van ineenstorting’, zoals de voormalige nationale veiligheidsadviseur van het Witte Huis, generaal HR McMaster, zegt, heeft de tiran bijna geen opties meer.

De ouder wordende Russische president wordt vandaag misschien 70, maar hij heeft weinig te vieren. Hij ziet er onwel uit: zijn gezwollen gezicht, onhandige gang en gebogen houding hebben geleid tot geruchten over een ernstige ziekte, zelfs kanker.

Poetin heeft geen tijd, geen geluk en geen opties. Alleen een snelle overwinning kan hem redden. Vandaar de waanzinnige angst voor nucleaire escalatie.

Deze week verscheen een huiveringwekkende video – mogelijk opzettelijk gelekt – op het sociale mediaplatform Telegram. Het toonde een konvooi van gepantserde voertuigen die door wat Midden-Rusland lijkt te zijn. Onmiddellijk stond het internet vol met geruchten dat de troepenbeweging een mobilisatie van het Russische kernwapenprogramma aankondigde.

Misschien nog verontrustender is dat de Belgorod, een Russische nucleaire onderzeeër bewapend met zowel intercontinentale ballistische raketten (ICBM’s) als, zo wordt gedacht, de Poseidon nucleaire onderwaterdrone – die westerse steden zou kunnen laten zinken door een verwoestende vloedgolf te creëren – blijkbaar in zee is gegaan.

Hoewel er regelmatig kernonderzeeërs worden ingezet, is de timing onheilspellend.

In deze koortsachtige sfeer is het duidelijk waarom de Poolse president Andrzej Duda woensdag een beroep deed op president Joe Biden om Amerikaanse kernwapens in zijn land te hebben.

De Russische dictator heeft de laatste tijd herhaaldelijk met zijn nucleaire sabel gerammeld. Maar een koor van experts vreest steeds meer dat hij het deze keer meent.

Zoals de Britse veteraan generaal-majoor Jonathan Shaw het deze week uitdrukte: ‘Poetin kan nergens anders heen. We mogen dus kernwapens verwachten.’

Zijn waarschuwing wordt herhaald door generaal Lord Dannatt, tot 2009 hoofd van het Britse leger, die heeft gesuggereerd dat Poetin een kernwapen ‘in een woestijn zou kunnen lanceren’. . . gewoon om te laten zien dat hij het meent.’

De Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin is van mening dat er nu ‘geen controle’ is op Poetin en dat hij misschien nog een ‘onverantwoordelijke beslissing’ neemt. De NAVO waarschuwde dat een rakettest – zij het met een dummy kernkop – op handen zou kunnen zijn in de Karazee, ten noorden van het vasteland van Rusland in het Noordpoolgebied.

Ondertussen heeft Kiev gezegd dat het kaliumjodidepillen – die de opname van schadelijke straling in de schildklier blokkeren – uitdeelt aan evacuatiecentra in afwachting van een nucleaire aanval.

Dus zou Poetin echt het ondenkbare kunnen plannen? Of probeert hij ons gewoon te laten geloven dat hij dat is?

Veel kan afhangen van het vermogen en de loyaliteit van een enkele Russische militaire instantie.

Het grote konvooi van gepantserde voertuigen dat deze week in een trein is gespot, zou onder de bevoegdheid vallen van het ’12e hoofddirectoraat van het ministerie van Defensie’.

Die saai klinkende naam maskeert zijn verwoestende kracht. De schimmige afdeling werd in 1947 opgericht door Stalins angstaanjagende chef van de geheime politie, Lavrentiy Beria, en houdt toezicht op onderzoek, productie, opslag, inzet en verspreiding van het enorme nucleaire arsenaal van Rusland.

Dit omvat bijna 6.000 kernkoppen – iets meer dan de 5.400 van Amerika – beschermd door het eigen privéleger van het directoraat, inclusief BPM-97-pantserwagens die mijnen en machinegeweervuur ​​kunnen weerstaan.

Het 12e directoraat opereert vanuit een anoniem kantoorgebouw in Moskou en heeft bases in heel Rusland. De duizenden wetenschappers, ingenieurs, technici en logistieke specialisten werken eraan om de aan flarden geschoten claim van het Kremlin een wereldwijde supermacht te zijn, kracht bij te zetten.

Het wereldbeeld van de directie is sinds de oprichting weinig veranderd. Inderdaad, een voormalige baas heeft de democratische hervormingen van de late jaren tachtig betreurd als ‘de vernietiging van de staat’.

Geheimhouding is absoluut. Er is bijna niets bekend over Igor Kolesnikov, het hoofd van het directoraat sinds 2017 en schijnbaar een carrière-kernwapenspecialist.

Maar net als andere elementen van de militaire machine van het Kremlin, werd het 12e directoraat geplaagd door ernstige ongelukken. In 2019 kwamen vijf technici om het leven en werden anderen zwaar bestraald tijdens het bergen van een nucleair aangedreven raket.

Het belangrijkste wapenfeit van de afgelopen jaren was het versterken van Ruslands ‘tactische’ (korteafstands) nucleaire arsenaal — geleverd door artilleriegranaten, dieptebommen en raketten.

Moskou heeft ook een vanaf de grond gelanceerde kruisraket gebouwd en getest: het wapen dat werd afgeschaft door de wapenbeheersingsovereenkomst van 1987 die een einde maakte aan de nucleaire impasse in de Koude Oorlog in Europa.

Het gruwelijke potentieel van dit arsenaal van de dag des oordeels valt niet te ontkennen – maar gelukkig denk ik dat we nog steeds een eind verwijderd zijn van het nachtmerrieachtige scenario van een nucleaire uitwisseling tussen Poetin en het Westen.

Om te beginnen is er geen zekerheid over wat het konvooi van voertuigen dat door centraal Rusland rijdt, werkelijk betekent.

Andere eenheden bedienen dezelfde pantserwagens. Terwijl Russische generaals worstelen om de Oekraïense opmars tegen te houden, halen ze eenheden uit het hele land bij elkaar.

Dat kunnen gemakkelijk de ‘tegensabotage’-eenheden van het 12e directoraat omvatten, niet de kernwapens zelf.

Ik heb een groot deel van de afgelopen 40 jaar besteed aan het onderzoeken van de besluitvorming in het Kremlin. Hoewel ik me grote zorgen maak over Poetins paranoïde denkwijze, moeten we duidelijk zijn: de echte oorlog – in ieder geval tegen de NAVO – wordt op onze collectieve zenuwen gevoerd. En het wordt alleen maar erger.

Russische jaarlijkse ‘Grom’ [Thunder] nucleaire oefeningen vinden routinematig plaats in de herfst en vormen meestal een goede kans voor Poetin om zijn nucleaire capaciteiten te demonstreren. Daar kunnen we dit jaar meer van verwachten.

Dreigen met Armageddon is één ding, maar volgens de Russische militaire doctrine mogen kernwapens alleen tot ontploffing worden gebracht als reactie op een nucleaire aanval, en in een conventionele oorlog alleen als het land wordt geconfronteerd met een ‘existentiële’ dreiging.

Poetins mislukkingen in Oekraïne en het dwarsbomen van zijn grootse keizerlijke pretenties zijn zeker vernederend. Maar niemand probeert Rusland te vernietigen (althans van buitenaf: zijn ineenstorting door wanbestuur van het Kremlin is maar al te goed mogelijk).

Even cruciaal is dat Poetin niet naar believen een aanval kan lanceren: het Russische systeem heeft menselijke en andere waarborgen om een ​​demente of onstuimige leider in bedwang te houden.

Er is ook twijfel of de Russische kernwapens wel zouden werken. Westerse en Chinese inlichtingendiensten hebben het nucleaire commando en de controle van het Kremlin minutieus bestudeerd – en de mogelijkheden om het te saboteren.

Hoe dan ook, elk gebruik van kernwapens door Poetin, hoe beperkt en hoe ver weg van het slagveld of NAVO-gebied ook, zou een verbluffende vergelding met zich meebrengen. Te midden van wereldwijde paniek en woede zou Rusland onmiddellijk worden geconfronteerd met isolatie in Noord-Koreaanse stijl.

De gepensioneerde Amerikaanse generaal en voormalig CIA-chef David Petraeus zei vorige week dat een door de VS geleide NAVO-reactie ‘Russische conventionele kracht zou uitschakelen die we kunnen zien en identificeren op het slagveld in Oekraïne en ook op de Krim en elk schip in de Zwarte Zee’ .

Ons cyberarsenaal zou ook worden ingezet. Een Amerikaanse president zou computergiganten zoals Microsoft, Apple en Google kunnen bevelen om bijna elk elektronisch apparaat in Rusland uit te schakelen, waardoor de economie onmiddellijk tot stilstand komt.

Volgens elke rationele berekening zou het spelen van de nucleaire kaart de zaken dus erger maken voor Poetin.

Alleen op het niveau van de dag des oordeels – de uitwisseling van strategische kernwapens – is Rusland een potentiële partij voor de Verenigde Staten. Maar elk land dat aan zo’n wedstrijd meedoet, zal op het einde zelf een rokende woestenij zijn.

Dus hoewel er veel op het spel staat, moeten we de Russische manoeuvres en denkspelletjes met een dosis scepsis observeren – en de maniakale bedreigingen van Poetin het hoofd bieden.