JACI STEPHEN reviews the Fall’s best and worst TV shows

Echte leven. Het publiek kan er geen genoeg van krijgen. Of het nu is omdat hun eigen leven niet kan tippen aan het hoge drama van wat ze op het scherm zien, of dat ze snakken naar escapisme, één ding wordt dit jaar nog duidelijker tijdens het tv-herfstseizoen: de realiteit rockt.

Netflix’s Monster: The Jeffrey Dahmer Story, gebaseerd op het (echte) leven van de seriemoordenaar en kannibaal, werd meteen de meest bekeken serie in de geschiedenis van het streamingkanaal.

In een zeer korte tijd werd het van zijn plaats geslagen door The Watcher, een ander waargebeurd drama gebaseerd op het verhaal van een gezin dat naar New Jersey verhuisde, maar het slachtoffer werd van een gruwelijke stalker.

Hoe gruwelijker en sinister het onderwerp, zo lijkt het, hoe meer het publiek ernaar hunkert.

De tekenen waren duidelijk aanwezig toen Netflix eerder dit jaar opnieuw een echt succes genoot met Inventing Anna, een productie van Shonda Rhimes’ Shondaland, die was gebaseerd op het verhaal van de nep-Russische/Duitse vrouw die de New Yorkse samenleving voor de gek hield. bankiers en vrienden te laten denken dat ze een erfgename was, op het punt om miljoenen te worden. Ze werd de toast van de stad en bedroog iedereen die het ongeluk had om haar pad te kruisen.

Aan het begin van elke aflevering, in een andere vorm (billboard, krantenkop – allemaal heerlijk fantasierijk), kwam de voorwaarde: ‘Dit hele verhaal is helemaal waar… Behalve de delen die helemaal verzonnen zijn.’

Het publiek trekt zich niets aan van de dunne (en soms niet zo dunne) vervaging van de grens tussen realiteit en fictie. Welk percentage van Inventing Anna, Jeffrey Dahmer of The Watcher was 100 procent nauwkeurig? Het publiek maakt het niet uit. Het is amusement.

Er is hier echter een ethisch probleem. Hoe verantwoordelijk moet een omroeporganisatie zijn bij het specificeren van wat waarheid is en wat fictie? eist dat het vijfde seizoen van The Crown (dat op 9 november door Netflix wordt uitgebracht) aan het begin van elke aflevering een disclaimer bevat die het publiek waarschuwt dat wat ze gaan zien fictie is, eindelijk is voldaan, maar ik denk dat de dwazen protesteren te veel.

Als er één ding is dat ervoor zorgt dat kijkers zich naar een productie haasten, is het een openingsdisclaimer. Kijk naar Dahmer.

‘Stoffen, taal, geweld, naaktheid, bloedvergieten, seksueel geweld, roken’, luidt de waarschuwing. Super goed. waar moet ik tekenen?

Er is maar één bericht dat disclaimers aan het begin van The Crown zullen sturen: als ze het moeten ontkennen, moet het waar zijn.

Er is ook het hele seizoen genoeg non-reality-based TV te zien; je hoeft niet voor Kerstmis van de bank te komen, als je dat niet wilt. En er zijn ook oude favorieten die terugkeren, samen met de nieuwste gespreksonderwerpen, zoals de tweede serie van The White Lotus, die deze week in première ging.

Hier zijn mijn keuzes van wat je moet kijken, echt en onwerkelijk, en wanneer je moet uitschakelen – compleet met een samenvatting van één zin, mocht je helemaal niets willen kijken.

DE KIJKER (Netflix)

Wat is er griezeliger dan een bejaarde Mia Farrow in vlechten, een zwaarlijvige, duidelijk gestoorde jongeman die tuiniert, en de buitenwijken?

Ja, als het op grote schaal gaat gebeuren, dan zal het in de buitenwijken gebeuren. Wanneer Derek (Bobby Cannavale) en Maria Brannock (Naomi Watts) verhuizen naar 657 Boulevard in New Jersey, verandert hun droomhuis al snel in een nachtmerrie wanneer ze sinistere brieven beginnen te ontvangen van iemand die zichzelf The Watcher noemt.

Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de familie Broaddus (en ook van de Ryan Murphy/Ian Brennan-stal), is het een heerlijk langzame brand terwijl potentiële verdachten voor ons worden geparadeerd.

Er is veel kritiek geleverd op het einde, waarin de identiteit van de stalker nooit wordt onthuld. Nou, hoe zou het kunnen? Dat is een feit dat je gewoon niet kunt veranderen – omdat hij/zij nooit is ontdekt. Maar maakt dat het niet nog griezeliger (de identiteit van de beruchte seriemoordenaar van het Victoriaanse Londen, Jack the Ripper, is immers nooit onthuld)?

Tegenwoordig willen kijkers te graag alles aan het einde in nette strikken krijgen.

OVERZICHT: New Jersey ontmoet Fraggle Rock, maar met slechtere buren.

WET EN ORDE: SVU (NBC)

De altijd betrouwbare en foutloze show (van de steeds groter wordende Dick Wolf-stal – ze fokken met de tweede) keerde terug voor zijn 22e seizoen, waarbij Mariska Hargitay haar rol als kapitein Olivia Benson hervatte.

Er zijn geen woorden. Dit is een net zo foutloze uitvoering als je ooit zult zien – en een even foutloze productie.

De Wolf-methode heeft het staren naar de middellange afstand tot een kunstvorm gemaakt, net zoals de Stanislavski-techniek dat in het begin van de 20e eeuw deed.

OVERZICHT: Zeer hete officieren van justitie, die soms winnen, soms niet.

DE GOEDE STRIJD (Paramount+)

Hoe is zo’n geweldige show, de spin-off van The Good Wife, zo volkomen, onverbiddelijk slecht geworden? Het juridische drama begon zo goed in 2017, maar verloor volledig de weg in serie drie toen Diane Lockhart (de altijd geweldige Christine Baranski) zich bij een verzetsgroep voegde. Sindsdien is het saai wakker geworden en vervelend politiek zonder vaag interessant of scherpzinnig te zijn. Het voelde gewoon als een show die vakjes aanvinkte.

Serie zes (de laatste – het komt geen moment te vroeg) werd geplaagd door luide demonstranten en Diane die maar doorging over de toestand van de wereld, terwijl ze psilocybinetherapie onderging (ketamine-infusies).

Deze sideshows hebben de show zo ver verwijderd van het oorspronkelijke personage (was het een goed idee voor Baranski om een ​​Executive Producer-rol te hebben?), Het is niet meer te zien. Laat me niet eens beginnen over de duiven die sterven in een enorme bloederige splat als ze het kantoorraam van Diane binnenvliegen.

OVERZICHT: Vrouw raakt verstrikt in kruisvuur tussen traangas, bommen en kamikazevogels, terwijl ze een perfect kapsel behoudt.

MONSTER: HET VERHAAL VAN JEFFREY DAHMER (Netflix)

Het werkelijk gruwelijke verhaal van Jeffrey Dahmer (Evan Peters), een man die schijnbaar als een monster geboren is. Psychopaat, sociopaat en allround gek, die tussen 1971 en 1978 17 mannen vermoordde. Soms at hij ze ook.

Niet voor angsthazen, het is geen verrassing dat het afkomstig is uit de stal van TV’s King of Gore en Prince of Darkness, Ryan Murphy, het echte juweel in de kroon van Netflix, en de eer moet ook gaan naar co-creator en schrijver Ian Brennan.

OVERZICHT: Gruwelijk verhaal van een man die Dracula en Hannibal Lecter eruit laat zien alsof ze hongerige eetstoornissen hadden.

DE WITTE LOTUS (HBO)

Je bent een grote fan, of je bent het niet. Ondanks de vele Emmy’s die aan de show zijn geschonken, plus de lovende recensies van de critici, is ‘satire’ nauwelijks waar we het hier over hebben. Satire gebruikt overdrijving en humor om zwakheden in de menselijke natuur en de samenleving als geheel aan het licht te brengen – het probleem met The White Lotus is dat te veel ervan slechts een weerspiegeling is van wat we elke dag om ons heen zien. En laten we eerlijk zijn, het hoeft nauwelijks te overdrijven om het afgrijselijk te maken.

Naaktheid – in het bijzonder mannelijke geslachtsdelen – is wat de krantenkoppen haalt, maar het voelt allemaal zo infantiel: alsof een ondeugend kind steeds een kamer vol volwassenen binnenstapt, f**k schreeuwend, en iedereen zou in lachen uitbarsten .

Met uitzondering van Tanya (Jennifer Coolidge) en Greg (Jon Gries), is iedereen een nieuwkomer in de tweede serie, die zich nu afspeelt in het resort van het hotel op Sicilië. We zien een terugkeer naar mannelijke genitaliën, en af ​​en toe een grappige regel (lang niet zo komisch als critici de serie hebben laten uitschijnen) – ‘Het is een penis, geen zonsondergang.’

Beide series laten een interessante mix van genres zien, maar het gevoel bestaat dat ze alles tegen de muur gooien, gewoon om te zien wat er blijft hangen.

Met uitzondering van zwemscènes – ja, er is nog veel meer zwemmen – veel van deze productie zou kunnen worden opgenomen als een toneelstuk of in een tv-studio. Het voelt alsof het zichzelf blijft proberen te rechtvaardigen als tv (maar met niet erg goede productiewaarden).

Er zijn ongetwijfeld sterke personages en een aantal glorieuze observaties van menselijk gedrag – Shane’s obsessie met het verkrijgen van de Palm Suite in tegenstelling tot de Pineapple Suite in serie één was een voortdurende vreugde, en de voortdurende eenzame wanhoop van Coolidge’s personage is hartverscheurend.

OVERZICHT: Benedendeks ontmoet Twin Peaks – en een paar saaie stukjes daartussenin.

NIEUW AMSTERDAM (NBC)

Ook in zijn laatste seizoen – het vijfde (bedankt, universum). Deze show heeft het vanaf de eerste dag moeilijk gehad, ondanks de moedige inspanningen van de charismatische Ryan Eggold.

Waarschijnlijk het best bekend als spion en moordenaar Tom Keen in The Blacklist, hij was de lijm die deze droevige puinhoop bij elkaar hield. Gebaseerd op het boek Twaalf patiënten: leven en dood in het Bellevue-ziekenhuis van Eric Manhelmer, steeg het nooit boven het alledaagse uit en werd het niet meer dan een herhaling van elk ander ziekenhuisdrama sinds onheuglijke tijden.

Maak me wakker als het voorbij is.

OVERZICHT: Is het al voorbij?

OOSTEN NEW YORK (CBS)

Plaatsvervangend inspecteur Regina Haywood (Amanda Warren) is de pas gepromoveerde baas van het 74e district. Wacht nu op de marketing … een volksbuurt aan de rand van Brooklyn te midden van sociale onrust en de vroege kiemen van gentrificatie – of, misschien beter genoemd, How to Get Away with Murdering a TV Premise.

De piloot belooft niet veel goeds. Wanhopig op zoek naar hulp op straat, kijkt Regina wanhopig om zich heen. ‘Ik ben een gepensioneerde agent, wat kan ik doen?’ zegt een man. Stop met praten en zet je achterste in de versnelling, om te beginnen, maat.

Teveel woorden! Niet genoeg actie!

Schijnbaar geschoten door fakkels, zijn de productiewaarden net zo nijpend als de scripts, die geestdodend saai zijn. Zelfs Jimmy Smits (assistent-chef John Suarez) kan deze niet redden, en normaal gesproken is hij iemand op wie je kunt vertrouwen om de Amerikaanse marine te redden, niet slechts één zinkend schip.

OVERZICHT: Acteur uit LA Law en The West Wing probeert het lijk van een politiedrama tot leven te wekken.

NCIS (CBS)

Het was de vraag of de show die qua kijkersaantallen consequent op de tweede plaats komt na NFC, zijn populariteit zou behouden met het vertrek van hoofdacteur Mark Harmon (Jethro Gibbs), die de rol van uitvoerend producent op zich heeft genomen. Er zijn geen tekenen dat het zijn succes niet zal voortzetten, met Gary Cole als FBI-agent Aiden Parker die in de schoenen van de hoofdhoncho stapt.

Cole is trouwens nog steeds op het scherm te zien als de liefdesbelang van Diane Lockhart, Kurt, in The Good Fight. Hij moet opgelucht ademhalen dat hij precies op het juiste moment van boord is gesprongen.

Harmon wordt ongetwijfeld gemist – in tegenstelling tot zijn geklungel op die stomme houten boot die hij voor altijd in zijn kelder aan het bouwen was – en de NCIS-spin-offs hebben nooit in dezelfde klasse gestaan, puur vanwege het ontbreken van zo’n sterk centraal karakter van zijn kaliber .

En acteur Danny Pino (Nick Amaro) wordt nog steeds enorm gemist.

OVERZICHT: Slimme weduwnaar vervangt gebrek aan seks met timmermansobsessie en lost moorden op.

MONARCH (vos)

Fans van countrymuziek zullen ongetwijfeld dol zijn op een serie gewijd aan hun favoriete tijdverdrijf, maar het is moeilijk om de aantrekkingskracht daarbuiten te zien. Wie begint een show met jouw hoofdrol, Dottie Cantrell Roman (Susan Sarandon), CEO van Monarch, die lijdt aan een terminale ziekte?

Boordevol clichés over het maken van sterren van mensen en ideeën om het te willen maken (dat zou American Idol eerlijk gezegd te schande maken), probeert het Succession te zijn voor muziek. En falen. Jammerlijk. Het is genoeg om ervoor te zorgen dat je er een C & W-nummer over gaat schrijven.

OVERZICHT: Ellende, zonder de lach.

ZO HELP ME TODD (CBS)

Dit is een van die belachelijke titels die je in bad verzint en die met het water door het riool had moeten zakken (‘Help me, God’ – geddit? Ho ho ho).

Dat gezegd hebbende, het is echt leuk, en Scott Prendergast heeft meteen sympathieke personages gecreëerd en een script afgeleverd dat vaak hardop lacht, met een gelikte montage die het drama echt tempo geeft.

Ja, het is weer een legale dramaserie, maar met een verschil. Het volgt de getalenteerde maar grillige PI Todd (Skylar Astin), die uiteindelijk bij zijn moeder, Margaret (Marcia Gay Harden), terechtkomt in haar bedrijf, zij het met tegenzin.

Van het team dat ons Bull heeft gebracht (Dr Phil en zijn vrouw Jay staan ​​weer op de aftiteling), het is scherp, glorieus geacteerd en vaak heel erg grappig. De grootste hit van het herfstseizoen – tot nu toe.

OVERZICHT: Leuke vent met mama-problemen – wat kan er mis gaan?